Velen van jullie vroegen zich af of ik door een putje gespoeld was. Waar blijven die nieuwe blogposten toch? Gaat alles wel goed met je? Nou, hier is een nieuwe blogpost en met mij gaat het redelijk. ;)
Daarnaast had ik ook gewoon even niet echt iets om te melden. Ik kan wel blijven zeggen dat de bank van links naar rechts en terug naar links is geschoven, of dat de pot van de ene kant naar de andere kant weer terug naar de ene kant en toch weer naar de andere kant gesjouwd is. Maar of dat nou zo interessant is...
Onrust in het hoofd brengt onrust in het huis. Daarom probeer ik me naast het verschuiven van banken en potten bezig te houden met het maken van kleding (dochterlief springt een gat in de lucht. Ze heeft namelijk nog wel een lijstje *ahum* LIJST waar mamalief wellicht aan kan gaan werken). En ja, na het bezoeken van twee stoffenmarkten ligt er een hele berg stof te wachten om te worden omgetoverd. Ik zit dus zeker niet stil.
Op woongebied gebeurt er niet veel spannends. We zijn momenteel voorbereidingen aan het treffen voor de slaapkamer. We hebben al mooi hout uitgezocht waar we iets leuks mee gaan doen en de kleur voor de muren is ook al bepaald. De stucadoor staat op de hotline en we zijn van plan om eind december aan de slag te gaan. Dat wordt een goed begin van het nieuwe jaar dus!
Om toch op de hoogte te blijven van alle leuke nieuwe dingen, zijn we meermaals op pad geweest. Het is het seizoen van de open huizen en mij hoor je niet klagen! Heerlijk om even rond te neuzen en inspiratie op te snuiven (om bij thuiskomst dan maar nogmaals die pot te versjouwen).
Samen met een vriendin ben ik naar de Potstal geweest. Het was er al lekker druk toen wij aankwamen. Ik was van plan om niets mee te nemen (na een grote opruimronde kun je geen spul meer zien), maar toen ik de oude woonkamer in liep maakte mijn hart een klein sprongetje. Liefde op het eerste gezicht. Daar, op de tafel, lag een oud tinnen bord. En niet zo maar een tinnen bord, maar eentje van een grootte en leeftijd die je niet vaak tegenkomt. Een echt oudje uit 1817! Dat staat er tenminste in gegraveerd en ik geloof hem graag. ;) Tevens is hij ook érg zwaar, geen licht dingetje dat met de eerste wind wegwaait! Na wat dimdammen (ik had immers voorgenomen om met lege handen terug te keren naar Casa di Eenvoud&Simplicity), maar wanneer kom je nou nog zo'n bord tegen?! Niet in de komende 198 jaar, toch? Nu ligt hij dan ook mooi te wezen op de salontafel. Het heeft echt niets meer nodig! Alleen nog een glazen windlicht ernaast (die ik in een ver ver verleden bij de Stamkamer heb gekocht) en klaar is Kees.
Last but not least zijn we zaterdag bij Anja Otto langsgegaan. Ook hier weer een heerlijk sfeertje met hele leuke spulletjes. Zeker die mooie grote kransen sprongen mij in het oog. Maar ja, waar ga ik die hangen? Laatst heb ik zelf een klein kransje van buxus gemaakt en jullie willen niet weten hoe ik met deze al heb lopen sjouwen! (het ging een beetje hetzelfde als met de bank en de pot, alleen heb ik voor die twee wel een goed plekje kunnen vinden en is de krans helaas gedegradeerd tot een buitenplaatsje). Iedere keer weer val ik voor de mooie spullen van Anja zelf, jammer dat dié nou net weer niet te koop zijn. Ach ja, je kunt niet alles hebben. Maar ik houdt me zeker aanbevolen als je er ooit een prijskaartje op wilt plakken. ;) Ook hier heb ik natuurlijk nog even lekker zitten kletsen en thee gedronken. En jullie raden het vast al, uiteindelijk ben ik ook hier niet met lege handen vertrokken. Zoals Anja het zelf omschrijft, ben ik nu de trotse eigenaar van een 'shabby doek'. Deze ligt nu heel nonchalant op de eettafel bij de kruiklamp en een oude schaal. Ook dit heeft niet meer nodig.
Zo, nu zijn jullie weer helemaal op de hoogte.....
liefs, Marjan
