zondag 28 februari 2016

Ijzerwerken


Aan het begin van deze maand was mijn verjaardag. Ik ben dan ook flink verwend door Rob, dochterslief en natuurlijk had Jack ook zijn beste pootje voor gezet.

Zoals ik al vaker heb aangegeven op deze blog, ben ik (en ja, ik weet het) een moeilijk persoon om iets voor te kopen. Ik houdt niet van verrassingen. Je kan het maar niet genoeg zeggen! Er zijn altijd wel van die mensen die zeggen 'dat valt toch wel mee' of 'stel je niet aan' en komen vervolgens met een bos gele tulpen op de stoep. Natuurlijk wordt het gebaar altijd geapprecieerd, maar jongens, jullie moeten toch onder andere wel weten dat gele tulpen verbannen worden -met enige tegen zin- naar het toilet. Cru, maar de waarheid.


Het komt er meestal dus op neer dat mama het liefst zelf wel even een cadeautje uitkiest. En dochterslief, die goed zijn opgevoed, komen dan ook ten tijde van mijn verjaardag gezamenlijk lieflijk mij uitnodigen om een X bedrag te spenderen aan whatever I like. Natuurlijk proberen ze een speels element eraan toe te voegen door op mijn verjaardag bijvoorbeeld stiekem een doosje bonbons bij de bakker te halen (nooit mis -en alles beter dan gele tulpen, zullen we maar zeggen). En natuurlijk worden de verjaardagskaarten ieder jaar weer met originele felicitaties gesierd. Maar voor de rest houdt ik de touwtjes het liefst strak in eigen handen...


Omdat mijn naaimachine en lockmachine een servicebeurt moesten hebben, gingen Rob en ik op pad naar Barneveld (ja, waarom niet dichterbij hahaha). Ik moest nog even iets hebben om mee te nemen naar vrienden en keek of er een bloemenwinkeltje in de buurt was. Mijn ogen werden getrokken naar een stapel koffers die buiten op straat stonden. Daar bleek een heel leuk winkeltje bij te horen. Hier verkochten ze bloemen (geen gele tulpen zo te zien, maar wie weet is het seizoen er nog niet naar) met daarnaast ook heel veel leuke brocante spulletjes.

Tussen al het wit zag ik daar een heel mooi oud hekje staan. Mijn 'potentiële verjaardagscadeautje radar' ging sneller biepen en ik seinde mijn bevindingen meteen door naar Rob. "Waar moet je dat nou weer neerzetten?", was natuurlijk zijn eerste reactie, maar ik had er meteen al vele plekken voor in gedachten. Echter Rob had inmiddels ook wat op het oog: een oud en verweerd muuranker. Daar gingen mijn ogen ook meteen van stralen! En ja, omdat we (*ahum* ik dus) niet kon kiezen, zijn beide mee naar huis gegaan... Waarom ook niet?
 

Het hek, zoals jullie in de vorige post al hebben kunnen zien, staat op de eettafel tegen de muur aan. De muuranker daarentegen ligt op de oude kist naast de stoel in de woonkamer. Het enigste nadeel hieraan is dat Rob hem elke keer moet optillen omdat zijn leesvoer anders onbereikbaar is (en zo'n ding is zwaar!). Ach je kan ook niet alles hebben, toch?

liefs, Marjan

zondag 21 februari 2016

Doornroosje


Wat een onschuldig speldenprikje al niet teweeg brengt....

Een paar weken geleden was ik samen met dochterlief heerlijk aan het naaien. Want ja, de lente komt eraan en wat moet je dan aan? Een gehele nieuwe garderobe natuurlijk! ;) Druk in de weer speld ik het ene stukje stof vast aan het andere. *au* Wéér in mijn vinger geprikt! Dat gebeurd natuurlijk wel vaker als je druk aan de slag bent, maar deze keer deed het écht heel veel pijn. Ach, nog een laatste naadje en dan is het jurkje ook weer af. Dus maar stug doorgaan...

De volgende ochtend was mijn duim al lekker dik, maar ja, die nieuwe garderobe maakt zichzelf niet! En ik had al zo'n leuk jasje uitgeknipt, makkelijk patroon, dat wordt dus nog even doorgaan...


Zo heb ik meer dan een week rondgelopen met een duim die alsmaar dikker en dikker werd. Hoe erg kan zo'n speldenprikje zijn? Vinger in de soda en klaar is kees! Echter, nadat ik de volgende ochtend bij het afwassen mijn vinger stootte, en de immense pijn pas na een half uur een beetje weg ebde, begon ik me een beetje zorgen te maken. Dan toch maar even een afspraak bij de dokter inplannen.

Ik zag het al helemaal voor me, daar komt Marjannetje met haar pijnlijke vinger. "Geduld", zou de dokter dan zeggen, "is een schone zaak" met een vriendelijk glimlach en het verzoek om de duim nogmaals in het soda te laten zakken. Maar dat pakte dus heel anders uit. Mijn dokter, die nooit bezorgd kijkt, keek met gefronste wenkbrauwen naar mijn duim. "Dit ziet er niet goed uit", verzuchte hij voorzichtig. "Dit is ernstig", zei hij er nog snel achteraan. Wat bleek, ik had een hele erge diepe ontsteking. Eentje die ernstige schade met zich mee kan brengen wanneer niet goed behandeld. Hij moest dan ook direct chirurgisch mijn duim openmaken en ik kreeg een heerlijke antibioticakuur mee naar huis. "Daar ben je nog wel even zoet mee", zei hij me achterna.


Nog even zoet mee? Ach, wat is even. Een weekje en dan weer terug aan de slag! Nou, zoals jullie waarschijnlijk al begrijpen, ligt ook dit net weer even iets anders. Ben nu al 3 weken lekker onder de panne. Maar gelukkig mag ik inmiddels mijn handen weer gebruiken. Want ja, mijn duim moest een week lang de lucht in. Dat betekent niet naaien, niet breien, en het ergste, niet schuiven. Drama, zoals jullie wellicht begrijpen. Ook al kon ik jullie blogs dus wel lezen, ik was helaas niet capabel om een opmerking te schrijven (het gaat hierbij natuurlijk om mijn rechterhand, lekker handig en ik ben helaas niet zo bekwaam om met links iets zinnigs eruit te krijgen... dat heb ik op de harde manier moeten leren. *zucht* Misschien toch maar gaan oefenen...).

Om de twee dagen moest ik terugkomen om mijn duim te laten controleren en toen ook nogmaals naar het ziekenhuis. Ja, een speldenprikje met gevolgen dus. Nu ik weer wat kan (mag natuurlijk nog niet van alles, en dochterslief kijken streng toe, maar van helemaal niets doen wordt ik een beetje gek), dacht ik er maar een blogpost uit te gooien. Met pijn en moeite, en met een beetje assistentie, maar dan doe je tenminste wat! ;)


Zoals jullie waarschijnlijk (of hopelijk) nog weten hadden we van de muur in de slaapkamer wat hout over. Ik had meteen het idee om daar luiken van te maken voor aan de toog in de huiskamer. De luiken die er hingen kwamen niet helemaal tot bovenaan en met het hout konden we (*ahum* Rob) ze natuurlijk geheel op maat maken. Nou... voor zover de voorraad strekt natuurlijk. Ik had een 'visie' voor ogen om ze als een soort van deuren te doen overkomen. Om dit 'optische effect' te bereiken, hebben we (*ahum* Rob dus, maar met mijn assistentie) er oude greepjes op gemaakt. Ze vallen net genoeg op, maar passen daarbij tegelijkertijd helemaal in het plaatje.


De luiken die aan de toog hingen hebben we ook weer hergebruikt (ja, ja, we zijn een ware recycle fabriek geworden). Waar die terecht zijn gekomen? Dat is iets voor de volgende keer... Thumbs up! ;)

liefs, Marjan

maandag 1 februari 2016

Knit it yourself!


Een tijdje geleden was ik bij de Espeterhoeve en zag daar van die gebreide hand- en vaatdoekjes. Ik heb ze al vaker gezien en ook dit keer trok het mijn aandacht. Ze zijn dan ook gewoon zo leuk en net even wat anders dan anders. Daar stond ik dan weer met die doekjes in mijn handen, aan het wegdromen over hoe leuk ze thuis zouden staan. Dochterlief meegenomen in mijn gedachtegang en die zag het gehele plaatje ook al helemaal voor zich. 'Waarom neem je ze dan niet mee?', vraagt ze stimulerend. 'Nou... ze zijn best wel prijzig en kijk, ik kan dat ook gewoon zelf maken, zo moeilijk zijn ze immers niet...'. *ping* Het lampje boven mijn hoofd ging branden. Zo moeilijk zijn ze immers niet, toch?


Dus ik het huis afgezocht naar mooie, 'sober' gekleurde, bolletjes katoen en begon -diezelfde avond nog- met goede moed. Als je dan eenmaal de slag te pakken hebt.... Omdat ik ook in mijn breiwerk van groot houd, waren de eerste twee experimenten te klein naar mijn smaak. Maar geen nood, pannenlappen zijn ook altijd welkom! ;) Dan toch maar wat groter...


In de keuken gebruik ik altijd zogenaamde gastendoekjes als vaatdoek, dus heb ik deze maat ook maar aangenomen voor de gebreide versie hiervan. En ja hoor, dat is wat ik voor ogen had. Een beetje meer 'body', zullen we maar zeggen. Ik vindt ze zelfs zo leuk dat ik meteen door ben gegaan voor het toilet (dit is namelijk één van de volgende klussen op het -naar Rob's idee- nooit ophoudende lijstje). Het breit ook zo makkelijk weg. Father Brown op tv, hond op schoot en recht-zo-die-gaat!


Willen jullie nou ook de breipennen oppakken? Het is heel eenvoudig! Eerst brei ik 6 pennen recht en ga dan verder met een blokpatroon, [hier] kun je lezen hoe dat moet. De eerste/laatste 4 steken aan de zijkanten brei ik ook in ribbels anders krijg je geen mooie rand en rolt het geheel op (en dat willen we natuurlijk niet). En natuurlijk sluit ik dan weer af met 6 pennen recht. Eenvoudig, toch! De afmetingen die je hiervoor kunt gebruiken zijn natuurlijk geheel afhankelijk van hoe groot je ze wilt hebben. Zoals hiervoor al gezegd, heb ik gewoon de afmetingen aangehouden van een gastendoekje (ongeveer 25x45 cm).


Mijn hoofd loopt helemaal over van de ideeën voor verschillende steken waarin je de doekjes kunt breien (in gerstekorrel zijn ze namelijk ook heel erg stoer). Dus misschien zien jullie binnenkort nog meer doekjes voorbij komen...

liefs, Marjan