Als aller eerst wil ik iedereen bedanken voor alle positieve berichtjes. Wat lief dat jullie zo meeleven.
Rob had, zoals jullie in de vorige post konden lezen, inmiddels het hout voor onze nieuwe deuren in de kastenkamer gehaald. Zoals wel vaker het geval is: ik denk 'dat doe je zo toch even, gewoon een beetje zo en zo, en klaar is Kees!'. Maar dan blijkt natuurlijk de realiteit toch niet zo en zo in elkaar te zitten (en in plaats van 'klaar is Kees!' passeren er allemaal andere K-woorden het revue, maar die zal ik u allen besparen).
Er was geen mogelijkheid om alles wat in de kamer lag eruit te halen en Rob in een lege kamer te laten werken. Waar zou ik alles moeten laten?!? Echt geen idee... Dus besloten we dat we eerst de ene kant van de kastenwand gingen maken, om dan vervolgens in alle rust de tweede (zodat iedere keer de troep -en op dat moment is alles troep- netjes yin yang verdeeld is over de ruimte). Prima idee toch? Dan hoef ik dus alleen maar één kant leeg te maken en... Om gelijk het sprookje in duigen te laten vallen: niet dus. Want om kosten te besparen leek het mij een goed idee om de planken die aan de ene kant hangen te gebruiken voor de andere kant en dat dan voor de andere kant er andere iets bredere planken te halen zodat... Jullie begrijpen het al, het kwam er dus in feite op neer dat een rustige, goed georganiseerde, yin yang verdeelde situatie uiteindelijk is uitgelopen tot een volgepropte slaapkamer die meer iets weg had van een vuilnisbelt dan van die mooie plaatjes op de blog. En wat een werk het koste om die vuilnisbelt te creëren! Alles in plastic zakken gestopt en gesleept van de ene kant naar de andere kant, gestapeld tot aan het dak! Dat is natuurlijk een overdrijving, ik heb niet zó veel spul in de kastenkamer staan (de kamer is tevens een slag kleiner dan de slaapkamer). Maar op een gegeven moment begint het wel zo aan te voelen! En op dat moment ben je bereid om alles daadwerkelijk op een vuilnisbelt te gooien. En op dat moment komen ook de K-woorden naar boven... Konijnen Kunnen niet Koken, zullen we maar zeggen. ;) Maar ik moet toegeven, na een tijdje went dat ook wel weer hoor. Ach, ik hoefde in ieder geval niet lang na te denken wat ik die dag zal aantrekken (want ik kon toch nergens bij!).
Rob heeft een super kast gemaakt! Wat een ruimte (zeker toen het nog leeg was... *zucht*). Doordat alles eruit was kon ik natuurlijk meteen een grote opruiming houden, wat natuurlijk weer ruimte scheelde in de kast. Een goed georganiseerde, gebalanceerde en gewoonweg gecoördineerde (op kleur) planken keken mij met grote opluchting aan. Ik ben er zo blij mee! Het is zo mooi geworden en helemaal wat ik bedoelde. Een ruimte waar ik met plezier de monteur van de KPN in wil rondleiden. ;) Het enige is dat er nog haken op de deuren moeten komen. Want ja, oud hout hé. Niets is recht en alles is krom. Maar dat is juist de charme ervan, toch? Daar kan een Ikea kast niet tegen op! (tenminste, dochterlief herinnert me eraan dat het niet veel scheelt tussen de schots- en scheefheid van een oude houten kast en een Ikea kast als zij degene is die verantwoordelijk is voor het in elkaar zetten ervan. Maar geen paniek, dochterlief twee is wel een goed getrainde Ikea-puzzelaar).
Voor nu heb ik voor de deuren deurstoppers gezet. Daar zijn ze immers voor. ;) Om het geheel af te maken een grote mand met gehaakt dekens en dan is Kees toch daadwerkelijk klaar! Alhoewel... ook de muren -dat wat er nog van te zien is- hebben een kleine make-over ondergaan. Het houtwerk is in een mengelmoesje van grijs gedaan en de daadwerkelijke muren is in Carte Colori's Gritti gedaan. De vloer dan ook nog even een likje verf gegeven, een linnen lap voor het raam en huub, huub barbatruc!
Weten jullie nog de oude luiken die in de woonkamer hingen? Nou Rob, onze klusjesman, heeft ook hiervan mooie kastdeuren gemaakt op zolder. Hier had ik al een rek staan (van de Ikea) met alle lappen stof, maar ja, niet echt fraai natuurlijk. Maar gelukkig is nu alles mooi weggewerkt. Een kloddertje Gritti hier en een kloddertje Gritti daar... (maar dan wel in de krijtverf).
Dus jullie kunnen juist concluderen dat ik mij momenteel begeef in een heerlijk opgeruimd huis (op dochterliefs slaapkamer na, maar je moet altijd wat te wensen overhouden). Wat geeft dat een rust in het hoofd! Maarre, niet voor lang hoor... Inmiddels is Rob de buitenboel aan het schilderen. Alles wat nog wit is aan het huis moet nu toch ook echt verdwijnen... Je moet niet te lang stil zitten, toch?
liefs, Marjan
