Cultuursnuiven II

Dochterlief haar academie is deze vakantie verplaatst van Amsterdam oost naar het centrum van de stad. Dus om te weten hoe ze naar haar nieuwe plekje moet komen, deden we een klein 'testrondje'. Eerst naar het Centraal en dan met de Metro naar Waterlooplein, klein stukje lopen en zie daar geen vuiltje aan de lucht. Iets meer reistijd, maar nog steeds makkelijk te bereiken.

Ja, en als je dan toch bij het Waterlooplein bent, dan meteen maar even rondkijken. In mijn jeugd, ik weet hoe oud ik nu klink maar sorry, was het plein echt dé hipste plek om te zijn. Je kon er van die geweldige dingen kopen en je voelde je héél wat als je kon zeggen dat je het 'op het Waterlooplein had gekocht'. Nu was het grootste gedeelte, als ik heel eerlijk ben, alleen maar troep.

Omdat ik natuurlijk naast het wonen ook een groot handwerkfanaat ben, had ik een bezoekje gepland aan wolwinkel de Afstap. Dit winkeltje had ik online ontdekt en daar al de mooiste Rowan brei- en haakboeken besteld. Deze brei- en haakboeken zien er bijna als modeboeken uit. Zo mooi is alles gestyled (en is zeker net zo inspirerend voor het huishouden met mooie sobere reportages en ingewikkelde kabeldekens). Rob diende als gids, want ik ben nu eenmaal niet gezegend met een goed gevoel van links en rechts.

De winkel zit echt midden in het oude gedeelte van de stad. Een vriendelijke kraamhouder hielp ons iets op weg en Rob deed met Google Maps de rest. Maar ja, als je de verkeerde straat invoert kom je alsnog niet daar waar je wezen moet.....

De winkel zit in de Oude Leliestraat en Rob dacht in de Nieuwe Leliestraat. Dus dochterlief en ik netjes door heel Amsterdam gelopen om op de Nieuwe Leliestraat te ontdekken dat er toch écht geen winkel zat. Gelukkig zaten er 2 vrouwen buiten koffie te drinken (er was helemaal geen winkel namelijk in deze straat) en konden zij ons weer verder op weg helpen. We hadden ongeveer 2 bruggen te ver gelopen. Geeft niets hoor Rob, de omgeving was heel mooi. Uiteindelijk kwamen we waar we wilden zijn en heb ik nog een paar mooie boekjes mee kunnen nemen.

Toen we weer terug naar het Centraal gingen, werden wij door dochterlief getrakteerd op een Starbucks. Want dat had ze haar vader al héél wat keren beloofd als ze samen naar Amsterdam gingen, maar hij had er nog nooit één gehad. Om nu een half uur extra op je trein te wachten alleen voor een koffie dat doet Rob niet. Nu kon hij er eindelijk van genieten. En toen heel snel naar huis. Met Starbucks in de hand.

Ik heb wel weer even genoeg Amsterdam gezien. Als geboren Amsterdamse zou je denken dat ik het altijd heerlijk vind om weer eens een dagje terug te gaan. Maar helaas, niets is minder waar. Geef mij maar lekker de rust van ons dorp!

liefs, Marjan