Doornroosje

Wat een onschuldig speldenprikje al niet teweeg brengt....

Een paar weken geleden was ik samen met dochterlief heerlijk aan het naaien. Want ja, de lente komt eraan en wat moet je dan aan? Een gehele nieuwe garderobe natuurlijk! ;) Druk in de weer speld ik het ene stukje stof vast aan het andere. *au* Wéér in mijn vinger geprikt! Dat gebeurd natuurlijk wel vaker als je druk aan de slag bent, maar deze keer deed het écht heel veel pijn. Ach, nog een laatste naadje en dan is het jurkje ook weer af. Dus maar stug doorgaan...

De volgende ochtend was mijn duim al lekker dik, maar ja, die nieuwe garderobe maakt zichzelf niet! En ik had al zo'n leuk jasje uitgeknipt, makkelijk patroon, dat wordt dus nog even doorgaan...

Zo heb ik meer dan een week rondgelopen met een duim die alsmaar dikker en dikker werd. Hoe erg kan zo'n speldenprikje zijn? Vinger in de soda en klaar is kees! Echter, nadat ik de volgende ochtend bij het afwassen mijn vinger stootte, en de immense pijn pas na een half uur een beetje weg ebde, begon ik me een beetje zorgen te maken. Dan toch maar even een afspraak bij de dokter inplannen.

Ik zag het al helemaal voor me, daar komt Marjannetje met haar pijnlijke vinger. "Geduld", zou de dokter dan zeggen, "is een schone zaak" met een vriendelijk glimlach en het verzoek om de duim nogmaals in het soda te laten zakken. Maar dat pakte dus heel anders uit. Mijn dokter, die nooit bezorgd kijkt, keek met gefronste wenkbrauwen naar mijn duim. "Dit ziet er niet goed uit", verzuchte hij voorzichtig. "Dit is ernstig", zei hij er nog snel achteraan. Wat bleek, ik had een hele erge diepe ontsteking. Eentje die ernstige schade met zich mee kan brengen wanneer niet goed behandeld. Hij moest dan ook direct chirurgisch mijn duim openmaken en ik kreeg een heerlijke antibioticakuur mee naar huis. "Daar ben je nog wel even zoet mee", zei hij me achterna.

Nog even zoet mee? Ach, wat is even. Een weekje en dan weer terug aan de slag! Nou, zoals jullie waarschijnlijk al begrijpen, ligt ook dit net weer even iets anders. Ben nu al 3 weken lekker onder de panne. Maar gelukkig mag ik inmiddels mijn handen weer gebruiken. Want ja, mijn duim moest een week lang de lucht in. Dat betekent niet naaien, niet breien, en het ergste, niet schuiven. Drama, zoals jullie wellicht begrijpen. Ook al kon ik jullie blogs dus wel lezen, ik was helaas niet capabel om een opmerking te schrijven (het gaat hierbij natuurlijk om mijn rechterhand, lekker handig en ik ben helaas niet zo bekwaam om met links iets zinnigs eruit te krijgen... dat heb ik op de harde manier moeten leren. *zucht* Misschien toch maar gaan oefenen...).

Om de twee dagen moest ik terugkomen om mijn duim te laten controleren en toen ook nogmaals naar het ziekenhuis. Ja, een speldenprikje met gevolgen dus. Nu ik weer wat kan (mag natuurlijk nog niet van alles, en dochterslief kijken streng toe, maar van helemaal niets doen wordt ik een beetje gek), dacht ik er maar een blogpost uit te gooien. Met pijn en moeite, en met een beetje assistentie, maar dan doe je tenminste wat! ;)

Zoals jullie waarschijnlijk (of hopelijk) nog weten hadden we van de muur in de slaapkamer wat hout over. Ik had meteen het idee om daar luiken van te maken voor aan de toog in de huiskamer. De luiken die er hingen kwamen niet helemaal tot bovenaan en met het hout konden we (*ahum* Rob) ze natuurlijk geheel op maat maken. Nou... voor zover de voorraad strekt natuurlijk. Ik had een 'visie' voor ogen om ze als een soort van deuren te doen overkomen. Om dit 'optische effect' te bereiken, hebben we (*ahum* Rob dus, maar met mijn assistentie) er oude greepjes op gemaakt. Ze vallen net genoeg op, maar passen daarbij tegelijkertijd helemaal in het plaatje.

De luiken die aan de toog hingen hebben we ook weer hergebruikt (ja, ja, we zijn een ware recycle fabriek geworden). Waar die terecht zijn gekomen? Dat is iets voor de volgende keer... Thumbs up! ;)

liefs, Marjan