Ijzerwerken

Aan het begin van deze maand was mijn verjaardag. Ik ben dan ook flink verwend door Rob, dochterslief en natuurlijk had Jack ook zijn beste pootje voor gezet.

Zoals ik al vaker heb aangegeven op deze blog, ben ik (en ja, ik weet het) een moeilijk persoon om iets voor te kopen. Ik houdt niet van verrassingen. Je kan het maar niet genoeg zeggen! Er zijn altijd wel van die mensen die zeggen 'dat valt toch wel mee' of 'stel je niet aan' en komen vervolgens met een bos gele tulpen op de stoep. Natuurlijk wordt het gebaar altijd geapprecieerd, maar jongens, jullie moeten toch onder andere wel weten dat gele tulpen verbannen worden -met enige tegen zin- naar het toilet. Cru, maar de waarheid.

Het komt er meestal dus op neer dat mama het liefst zelf wel even een cadeautje uitkiest. En dochterslief, die goed zijn opgevoed, komen dan ook ten tijde van mijn verjaardag gezamenlijk lieflijk mij uitnodigen om een X bedrag te spenderen aan whatever I like. Natuurlijk proberen ze een speels element eraan toe te voegen door op mijn verjaardag bijvoorbeeld stiekem een doosje bonbons bij de bakker te halen (nooit mis -en alles beter dan gele tulpen, zullen we maar zeggen). En natuurlijk worden de verjaardagskaarten ieder jaar weer met originele felicitaties gesierd. Maar voor de rest houdt ik de touwtjes het liefst strak in eigen handen...

Omdat mijn naaimachine en lockmachine een servicebeurt moesten hebben, gingen Rob en ik op pad naar Barneveld (ja, waarom niet dichterbij hahaha). Ik moest nog even iets hebben om mee te nemen naar vrienden en keek of er een bloemenwinkeltje in de buurt was. Mijn ogen werden getrokken naar een stapel koffers die buiten op straat stonden. Daar bleek een heel leuk winkeltje bij te horen. Hier verkochten ze bloemen (geen gele tulpen zo te zien, maar wie weet is het seizoen er nog niet naar) met daarnaast ook heel veel leuke brocante spulletjes.

Tussen al het wit zag ik daar een heel mooi oud hekje staan. Mijn 'potentiële verjaardagscadeautje radar' ging sneller biepen en ik seinde mijn bevindingen meteen door naar Rob. "Waar moet je dat nou weer neerzetten?", was natuurlijk zijn eerste reactie, maar ik had er meteen al vele plekken voor in gedachten. Echter Rob had inmiddels ook wat op het oog: een oud en verweerd muuranker. Daar gingen mijn ogen ook meteen van stralen! En ja, omdat we (*ahum* ik dus) niet kon kiezen, zijn beide mee naar huis gegaan... Waarom ook niet?
 

Het hek, zoals jullie in de vorige post al hebben kunnen zien, staat op de eettafel tegen de muur aan. De muuranker daarentegen ligt op de oude kist naast de stoel in de woonkamer. Het enigste nadeel hieraan is dat Rob hem elke keer moet optillen omdat zijn leesvoer anders onbereikbaar is (en zo'n ding is zwaar!). Ach je kan ook niet alles hebben, toch?

liefs, Marjan