Ongeluk komt in drieën

Het begon allemaal met de waterkoker die plotseling de geest gaf. Toen liet ik tijdens het afwassen de ovenschaal vallen en sneed daarbij mijn hand open (je hebt nog niet je duim naar beneden of je staat alweer te zwaaien *zucht*). Vol verwachting zit ik op mijn stoel. Wat zal het derde ding worden? Misschien de wasmachine die plots kuren krijgt, of misschien natuurlijk de wasdroger die zal gaan staken of...

Al wegdromend hoor ik de douche al voor een gedurende tijd lopen. Ja, dat zijn we wel gewend met twee meiden in huis. Wat die er allemaal onder doen is voor mij een vraag. Geïrriteerd roep ik naar boven "zo is het wel genoeg hoor, schoon is schoon!" Dochterlief antwoord in alle onschuld, "maar ik sta helemaal niet onder de douche, dat is pap." "Pap?", dacht ik bij mezelf. Maar Rob is Jack aan het uitlaten.... Rustig loop ik naar boven. Wat gek, het licht in de badkamer staat niet aan. Langzaam doe ik de deur open.

Ongeluk komt altijd in drieën, en daar stond ik dan ook oog in oog met ongeluk nummer drie. Wat bleek, de waterleiding naar de kraan toe was out of nowhere gesprongen. De hele badkamer was gevuld met warm (natuurlijk warm) water. Een houten pot die ik daar op de grond had gezet, dreef nu doelloos in de ruimte. In alle paniek roep ik dochterlief. En nog een keer. En nog een keer. "Wat nou?!" "De badkamer!!" Op z'n elfendertig komt ze toch maar uit haar slaapkamer rollen. Er kwam echter snel een einde aan haar nonchalance toen ze zag wat ik bedoelde.

Wat nu? Rob was nog met Jack op pad. Des namen we het heft maar in eigen handen. De waterkraan dichtdraaien leek ons de logische eerste stap. Makkelijker gezegd dan gedaan! Daar lag dochterlief op haar buik in de gang, met hoofd en armen hangend in het gat, opzoek naar de waterkraan. Het lukte maar niet om hem dicht te krijgen. Gelukkig hoorden we toen het getrippel van vier voetjes en een vrolijke "hallo, we zijn er weer." "Rob kom snel! De waterleiding in de badkamer is gesprongen en we krijgen de waterkraan niet dicht!" Met grote stappen komt hij aanlopen, en na enig gehannes kreeg hij gelukkig wel de waterkraan dicht.

Dat was stap één, nu stap twee. Gelukkig (ja, we hadden veel geluk gezien het ongeluk) hadden we nog van de oude kraan wat onderdelen liggen in de schuur. En zo kon Rob het reparatierwerk in gang zetten. Alleen nog al dat water door het putje laten stromen en het ergste is achter de rug.

Dus dat was een goed begin van een heerlijk stress vrij en zonnig weekend. ;)

liefs, Marjan